వలస పక్షి ఆగకుండా ఎగిరి – సముద్రాలు దాటి
అలసి సొలసి ఆశగా చేరి – తరు తీరానికి
గూడు కోసం ఆనాటి జాగా – ఎరుకలేని
మేటైన మిద్దెల శ్రేణుల వాసిగా – మూన్నెళ్లలో మారి
చూసి, అవాక్కై, నమ్మలేక – సంద్రమంత బాధతో
నాలుగు వలయాలు వేసి – కన్నీరు కరిపించి
ఊపిరి ఉగ్గవెట్టి – ఉసూరున ఎగిరి దిశలేక
మరో ఓటి జాగకై చూస్తూ – ఏరు దాటింది.

తరాల చిరునామా తెగిపొయింది. కాలం ఒక బాణం –
ముందుకేగాని, వెనక్కు సాగదదిగదా.

కల్లంలో చీమలా,
ఎల్లంతా మోస్తూ,
చల్లంగా వున్నాంగా!

కోట కట్టాకే,
తొడ కొట్టు.

భయం మొత్తం కడిగి,
ఆ పై మొహం చూపించు.

– రూమి సేతకు స్వేచ్చానువాదం.